In mijn horoscoop stond dat ik deze zomer beter niet op vakantie kon gaan. Te druk, was mij voorspeld – maar de midweek
kinder-ouder-kamp van het
Instituut voor Energiewerk hadden we al geboekt. En inderdaad: zondagavond was ik nog hard aan het werk om een onhaalbare deadline te halen – altijd vervelend om iemand te moeten berichten dat het niet gelukt is, maar toen ik dat eindelijk gedaan had kon ik vol overgave de spullen pakken.
Ondanks het geringe aantal dagen dat we weg zouden zijn stond de hele hal vol met tassen: vijf keer beddegoed en tien keer handdoeken, warme en koele kleren, schoenen en regenlaarzen, bikini’s en jassen. De auto was zodanig volgestouwd dat we vanaf de zitbank de laatste dingen in de achterbak moesten proppen omdat bij opening van de klep een ware waterval vakantieparafernalia over je uit zou storten. Wat prompt gebeurde toen we, in vergeetachtige vakantiestemming, in de stromende regen op de plek van bestemming aankwamen.
Er stond een grote tipi op het terrein en we hadden er allemaal al verlangend naar gekeken, maar het ouder-kind-programma voorzag niet in het gebruik van de wigwam. Tot de laatste dag de kok op het idee kwam om een lachmeditatie in te lassen. De ouders plaatsten zich allemaal aan de ene kant van de tipi, noodgedwongen overigens omdat de kinderen allemaal bij elkaar wilden liggen. We moesten op onze ruggen liggen, met onze hoofden naar het midden, en een paar keer diep inademen. We mochten lachen en op commando is dat natuurlijk heel raar, maar al snel bulderde er iemand van het lachen (later kwamen we er pas achter dat dit een cd was) en de grappige grinnikpogingen van onze buren nodigden ook weer uit tot meer lachen.
Zo lagen we vrolijk te lachen met elkaar tot iemand zei dat we eens naar onze kinderen moesten kijken. We draaiden onze hoofden en keken in 10 boze, vervreemde gezichtjes: “Zijn die ouders van ons gek geworden?” Gierend en brullend rolden we om van het lachen, steeds weer even omkijkend om het weer in oncontroleerbare lachstuipen uit te gieren van het lachen. Ondanks dat ik gezegend ben met een ontzettend humorvolle echtgenoot en zoon, had ik in tijden niet zo onbedaarlijk en voluit gelachen.
Pas toen de kinderen besloten om niet meer met zoveel onnozelheid geconfronteerd te willen worden en de tipi verlieten, konden we enigszins kalmeren om vervolgens weer los te barsten toen we ze even later in het speeltuintje hoorden lachen. Tja, alsof kinderen een lachmeditatie nodig hebben... De verontwaardigde blikken deden me naast lachen ook realiseren dat wij volwassenen eigenlijk verleerd zijn om lachen een wezenlijk onderdeel van onze dag te maken. Hihi.
