Mijn lieve ego...

Morgen heb ik een sessie bij één van de top spirituele coaches in Nederland (volgens Ode), Chantal van den Brink. Chantal begeleidt mensen in diepgaande persoonlijke veranderingsvraagstukken, en ik weet dat een sessie met haar diep, heel diep gaat. Mijn hart en ziel zien uit naar de sessie, en met name naar de bevrijde ik die straks uit de sessie zal stappen. Maar mijn lichaam is vol in weerstand geschoten...

Mijn lichaam en mijn ego weten dat ik iets moet gaan loslaten. Dat er iets in mij getransformeerd wordt. Mijn ego is doodsbang dat te moeten afstaan, en zet zich schrap met al haar macht. Ik zie mezelf deze week dan snoepen en ongezond eten als nooit tevoren. Dit weekend at ik kip met een wellust die ik van mezelf niet herken (en dat terwijl ik vegetarier ben). Ik heb mezelf ook betrapt met een theelepel vol biologische (dat dan wel weer) hazelnootpasta – en een tweede, en een derde. En gister moest en zou ik appeltaart maken, alleen maar om heerlijk van het beslag te kunnen snoepen (en de restjes taart te eten die de kinderen toch wel zouden laten staan). Kortom, er staat iets te gebeuren.

En nou weet ik wel dat ik het proces zou bevorderen door vandaag en morgen nog even héél gezond te leven, bij voorkeur te vasten zelfs. Maar mijn lieve ego heeft zo'n zin in die chocoladereep die nog in de kast ligt...